Moonrise Kingdom (2012)
Wes Anderson wordt wel eens omschreven als een love him or hate him regisseur. Ik heb lang gedacht bij het tweede kamp te horen, maar na het zien van Moonrise Kingdom lijkt een herevaluatie op zijn plaats.
Het zal lente 2002 geweest zijn dat ik als 22-jarige filmliefhebber naar de sneak preview ging en daar The Royal Tenenbaums voorgeschoteld kreeg. Het is tot op heden de enige keer geweest dat ik na de pauze weggelopen ben bij een film. De vreemde stijl en aanwezigheid van Ben Stiller en Owen Wilson waren totaal niet waar ik die avond op zat te wachten. Tien jaar later kan ik me niet bijzonder veel meer herinneren van die film, maar het zou zomaar kunnen dat hij binnenkort een herkansing krijgt. Na Fantastic Mr. Fox die ik eerder dit jaar zag, kon ik nu ook Andersons meest recente film zeer waarderen.
Wes Andersons kleurrijke wereld
Filmliefhebbers die bekend zijn met Anderson werk roemen hem om zijn originele visie. Zijn films zijn lastig met die van andere filmmakers te vergelijken. Het is bijvoorbeeld niet het verhaal van de film wat op de voorgrond treedt, maar eerder de sfeer en de kleuren. Je zou zeker kunnen zeggen dat Moonrise Kingdom over een verliefd (pre)puberstelletje gaat dat er samen vandoor gaat en de zoektocht van de scouting en haar ouders die daarop volgt. Toch lijkt dit bij Anderson slechts als kapstok te dienen om een sfeervolle, kleurrijke wereld te creëren die soms wel iets wegheeft van een 'Kubrickiaanse kijkdoos'. De karakters lijken soms bijna los te staan van de sets wat een soortgelijk gevoel kan geven als het perspectief van Fantastic Mr. Fox. Anderson heeft er tevens voor gekozen deze film op 16mm op te nemen, misschien om het midden jaren zestig sfeertje te versterken. Ook zijn veel shots symmetrisch opgebouwd wat een lichtelijk vervreemdend effect heeft, maar stilistisch toch aantrekkelijk is. Hoe dan ook, de sfeer spat van het scherm, al is het een sprookjesversie van de sixties vibe zoals je die vaak in realistisch bedoelde films ziet.
Filmliefhebbers die bekend zijn met Anderson werk roemen hem om zijn originele visie. Zijn films zijn lastig met die van andere filmmakers te vergelijken. Het is bijvoorbeeld niet het verhaal van de film wat op de voorgrond treedt, maar eerder de sfeer en de kleuren. Je zou zeker kunnen zeggen dat Moonrise Kingdom over een verliefd (pre)puberstelletje gaat dat er samen vandoor gaat en de zoektocht van de scouting en haar ouders die daarop volgt. Toch lijkt dit bij Anderson slechts als kapstok te dienen om een sfeervolle, kleurrijke wereld te creëren die soms wel iets wegheeft van een 'Kubrickiaanse kijkdoos'. De karakters lijken soms bijna los te staan van de sets wat een soortgelijk gevoel kan geven als het perspectief van Fantastic Mr. Fox. Anderson heeft er tevens voor gekozen deze film op 16mm op te nemen, misschien om het midden jaren zestig sfeertje te versterken. Ook zijn veel shots symmetrisch opgebouwd wat een lichtelijk vervreemdend effect heeft, maar stilistisch toch aantrekkelijk is. Hoe dan ook, de sfeer spat van het scherm, al is het een sprookjesversie van de sixties vibe zoals je die vaak in realistisch bedoelde films ziet.
Er is een behoorlijk blik acteurs open getrokken, onder andere Bruce Willis, Edward Norton, Bill Murray, Frances McDormand, Tilda Swinton, Harvey Keityel en Jason Schwartzman komen voorbij. Zij leveren stuk voor stuk prima prestaties, maar geen van hen weet echt de aandacht naar zich toe te trekken, wat echter de focus van de film waarschijnlijk wel ten goede komt. Het zijn namelijk debutanten Jared Gilman en Kara Hayward die als het verliefde stelletje de motor van de film vormen. Hun onschuldige liefde, voorzichtige seksualiteit (als we het zo mogen noemen) en scènes samen zijn eigenlijk ook het leukst. Al lijken de chemie en dialogen tussen beide spelers soms wat houterig of vreemd, in het universum van Anderson stoort dit geen moment en je kunt je bij hem zelf afvragen of het niet zijn bedoeling is geweest.
kinderseksualiteit of vertederende kalverliefde
Op filmsites zoals Moviemeter doen sommige leden hun beklag over de manier waarop de film met de liefde tussen de twee jonge hoofdpersonen omgaat. Een belangrijk punt van kritiek als dit inderdaad zo zou zijn, maar dit is onterecht naar mijn mening. Hoewel er een aantal momenten zijn waarvan ik me in kan denken dat een handjevol mensen daar wel eens aanstoot aan zou kunnen nemen, wordt hier mijns insziens juist smaakvol en misschien wel eerlijker mee omgegaan dan in andere films. Nergens ontstaat het gevoel dat Anderson deze scènes als opwindend heeft bedoeld, integendeel, vertedering overheerst. Beide kinderen zijn totaal niet met sex bezig, meer met hun verliefdheid. Hoewel het kijkwijzer advies 12 jaar en ouder als advies geeft, ben je als ouder in de eerste plaats zelf verantwoordelijk voor wat je je kinderen voorschotelt. Een ouder die zonder verder te kijken dan zijn of haar neus lang is, een kind naar Ted laat gaan omdat er een beer op de poster staat, is zelf verantwoordelijk voor die luiheid. Hoewel Moonrise Kingdom in geen enkel aspect op Ted lijkt, is dit geen film die bedoeld is voor 12-jarigen, wat wellicht een beetje wordt weggegeven door het feit dat hij voornamelijk in filmhuizen draaide. Maar mocht er toch een verdwaalde 12-jarige per ongeluk deze film zien, dan zou ik zeer verbaasd zijn als deze geshockeerd was van een verwijzing naar een erectie.
Moonrise Kingdom zal geen film voor iedereen zijn, daar is Wes Anderson een te eigenzinnige filmmaker voor. Wie voornamelijk Blockbusters kijkt kan de film misschien beter nog even laten liggen tot hij of zij zichzelf betrapt op de gedachte 'komt er nou alweer een Transformers uit?' Voor wie juist wel zin heeft in een film met een geheel eigen sfeer, mooie cinematografie en muziek (Alexandre Desplat) kan met Moonrise Kingdom een prachtige film zien en voor zichzelf bekijken of hij het eens is met alle rave reviews van de critici.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten