Tyrannosaur - Considines stomp in je maag

Tyrannosaur - Considines stomp in je maag

De eerste klap is een daalder waard, heeft regisseur Paddy Considine waarschijnlijk gedacht. Hij heeft exact één minuut nodig om je aan zijn hoofdpersoon voor te stellen en tegen het brute einde van deze zestig seconden zullen veel mensen geen greintje sympathie voor deze man meer hebben.

Het is na de donkere opening al direct duidelijk dat Considine voor zijn (speelfilm)regiedebuut geen Hollywoodproductie voor ogen heeft. Tyrannosaur is de uitgebreidere verfilming van zijn daadwerkelijke debuut als regisseur uit 2007, Dog Altogether, een korte film waarvoor hij vele prijzen in de wacht wist te slepen. Als acteur is Considine steeds bekender aan het worden (Red Riding, The Bourne Legacy), maar hij lijkt in rauwe, realistische films toch het meest op te vallen, zoals hij in 2004 liet zien in het onderschatte Dead Man’s Shoes, dat hij met Shane Meadows maakte. Het is goed om te zien dat hij ook als regisseur een film met eigen stempel af kan leveren.


Joseph (Peter Mullan) oogt vanaf de openingsscène direct als een enorme hufter, het type aso waar veel mensen met een grote boog omheen zouden lopen: luid vloekend, zwalkend en bier morsend op zijn trainingsbroek vanuit het halveliterblik waaruit hij drinkt. Na zijn wandaad uit de openingsscène is de spijt duidelijk, maar een merkbaar positief effect op zijn gedrag levert dit niet op, aangezien hij kort daarop bewust twee gevechten uitlokt. Joseph zit duidelijk in een neerwaartse spiraal. Wanneer hij na een vechtpartij doordraait, schuilt hij in een kringloopwinkel waar hij Hannah (Olivia Colman) ontmoet, die hem probeert te helpen. Joseph blijft hierna terugkomen naar Hannah op zoek naar een vorm van verlossing, maar als de relatie zich ontwikkelt, blijkt zij zelf ook de nodige problemen te hebben.

Considine laat ons in de rest van de film de wisselwerking tussen deze twee personen en een aantal mensen in hun omgeving zien. Nergens vervalt de film hierbij in stereotypen als ‘de slechte rotzak’ of de ‘hulpzoekende vrouw’ en het is een compliment voor Considines durf in regie en scenario dat hij niet zijn best doet om je zijn karakters aardig te laten vinden. Er is geen duidelijke boodschap in Tyrannosaur. Je bent getuige van wat er met Joseph en Hannah gebeurt en de film laat je daar zelf een oordeel over vellen. Doordat de karakters zo uit het leven gegrepen zijn, is het mogelijk dat je gevoel over deze complexe karakters gedurende de film verandert. Je wilt Joseph eigenlijk niet aardig vinden of zelfs respecteren, maar het gebeurt toch, al heeft de film ook genoeg lef om opgebouwde sympathie weer weg te nemen.



Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, maar in het geval van Tyrannosaur is duidelijk niet voor leuk gekozen. Zelfs als de titelverklaring komt en Joseph in een filmrefererende monoloog uitlegt dat hij zijn overleden vrouw zo noemde omdat ze net als de T-rex in Jurassic Park kringen in de drankjes op tafel veroorzaakte als ze de trap af kwam, is dit niet grappig bedoeld, maar slechts een middel om op Josephs karakterontwikkeling te wijzen: “I thought it was funny… but I was being a cunt”. Considine heeft de sfeer in zijn film bewust donker gehouden. Het is echter meer dan een gebrek aan humor dat deze film kenmerkt; het gaat om twee ongelukkige mensen die zich aan elkaar vastklampen en waarbij alsnog dingen misgaan. Het zijn hun onderlinge contact en menselijkheid die dit in balans brengen.

De middelen die gebruikt worden benadrukken de grauwe en realistische sfeer uitstekend. Hoewel Engeland natuurlijk niet écht bekend staat om het mooie weer, zijn alle buitenscènes donker en ook binnen domineren de spaarzaam belichte beelden. Muziek wordt alleen subtiel gebruikt. Behalve mijn nog meer gestegen respect voor Considine moeten Peter Mullan en Olivia Colman worden genoemd. Zij weten in Joseph en Hannah overtuigend en subtiel emoties als woede, wanhoop, schuld en hunkering tot leven te wekken met een intensiteit die je helaas te weinig ziet. Uiteindelijk werken alle stijlkeuzes goed samen om de aandacht op het verhaal en de personages te vestigen, wat niet altijd vrolijk stemt, maar continu intrigeert.

Tyrannosaur is geen lichte film, maar wel een film over échte mensen en échte emoties. Hoewel hij naargeestig kan zijn en daardoor niet voor iedereen geschikt is, is dit een van de beste  films die deze zomer op blu-ray is verschenen.

Eerder verschenen op www.nadelunch.com en in het Engels op journeythroughfilms