Movie:Box – Iconische beelden uit de filmgeschiedenis

“Het lijkt misschien een beetje tegenstrijdig, een fotoboek over film”, zo staat op de achterflap te lezen. Toch is dit voor liefhebbers van zowel film als fotografie een interessant boek met een enorme verzameling prachtige foto’s uit de wereld van de film.

Movie:Box – Iconische beelden uit de filmgeschiedenis is de vertaling van Movie:Box – Il grande cinema e la fotografia, samengesteld door de Italiaan Paolo Mereghetti. De Nederlandse vertaling is dit jaar verschenen bij Uitgeverij Thoth. Het valt direct op dat het hier geen alledaagse uitgave betreft. De voor- en achterflap lopen beide iets uit en sluiten het boek aan de zijkant af met een in de flappen verborgen magneetsluiting. Je hebt er niet bijzonder veel aan, maar het ziet er leuk uit en biedt wellicht wat extra stevigheid en bescherming aan dit solide boek. Met 480 pagina’s is het een lijvig exemplaar, waarbij gelukkig niet op de papierkwaliteit bezuinigd is, wat bij een fotoboek natuurlijk een doodzonde zou zijn geweest. ‘Rijkelijk geïllustreerd’ zou een understatement zijn. Het boek puilt uit van de foto’s, zowel in kleur en zwart-wit en een is nog mooier dan de ander.


De ‘k’ van Kunst of de ‘k’ van Kiekje?
Movie:Box is in eerste instantie een fotoboek, gevuld met foto’s uit de wereld van de film. Vaak, maar niet altijd, is een filmster of filmmaker het onderwerp van de foto. Diegenen die in fotografie geïnteresseerd zijn zullen de namen van de fotografen wellicht kennen: Eve Arnold, Richard Avedon, Herb Ritts, Dennis Stock. Ik ken er tot mijn spijt niemand van. Toch, zelfs zonder een gedegen achtergrond in fotografie, valt op dat veel van de foto’s van hoge artistieke kwaliteit zijn. Daarbij zien de foto’s er ook wat technische kwaliteit betreft fantastisch en haarscherp uit. Het 17 x 22 centimeter-formaat is voldoende, al zou een groter formaat nog mooier zijn. Meerdere keren vergiste ik mij in de leeftijd van een foto met als uitschieter: “Hee, Salma Hayek!”, wat een foto uit 1939 van Bette Davis bleek te zijn. Graag niet verder vertellen.




Van Louise Brooks en Chaplin tot Fassbender en Scarlett Johansson
Een voor de hand liggende fout die Movie:Box had kunnen maken was eenzijdigheid in het soort afgebeelde personen, door zich te veel op de cinefiel of juist de fan van Hollywood blockbusters te richten. Die valkuil wordt gelukkig vermeden door een grote verscheidenheid aan materiaal te bieden. Mereghetti structureert het boek door de afbeeldingen thematisch te groeperen: close-ups, op locatie, actie, vampiers, femmes fatales, lichaam, privéleven, superhelden, en meer. Bij femmes fatales lopen de foto’s uiteen van onder anderen Metropolis’ Brigitte Helm, tot Marlene Dietrich, Rita Hayworth, Faye Dunaway, Sharon Stone, Scarlett Johansson en Zhang Ziyi. Ook bij filmmakers wordt aan zowel arty Agnès Varda als aan Hollywood wunderkind Steven Spielberg in gelijke mate aandacht besteed.

Tekst en beeld
Hoewel Movie:Box in de eerste plaats duidelijk een fotoboek is, heerlijk om doorheen te bladeren, bevat het zeker ook tekst. Zo bestaat het hoofdstuk lichaam uit 9 pagina’s tekst en 28 fullpagefoto’s. Helaas wisten de tekstgedeeltes iets minder te overtuigen. Het verhaal heeft bij vlagen een gebrek aan focus, waarbij dan weer de ene, dan weer de andere gedachte wordt gevolgd. Hierdoor lijkt de tekst in Movie:Box soms meer op een aantal overpeinzingen over een foto die willekeurig uit de aanwezige afbeeldingen is gekozen, dan dat er van een coherente narratieve structuur sprake is. Een groot nadeel is dat echter niet. Ieders leescarrière begint met ‘kijken naar de plaatjes’ en in het aanbod daartoe excelleert het boek gelukkig.


Iconische beelden, beelden van iconen en batnipples
Hoewel het merendeel van de foto’s fantastisch is, dekt de niet zo geweldig vertaalde titel de lading van het boek niet helemaal. Het zijn lang niet altijd iconische beelden, eerder beelden van iconen. Sommige keuzes liggen ook minder voor de hand. Zo had ik zonder Clooneys batnipples gekund en zijn de afbeeldingen van Robin (ook mét nipples), The Fantastic Four en Blade nauwelijks iconisch. Dit is echter een klein smetje op verder uitstekend gemaakte keuzes.















Movie:Box – Iconische beelden uit de filmgeschiedenis is een boek met prachtige foto’s van sterren, filmmakers, filmsets en de wonderlijke wereld die het filmmaken omringt. Het is een mooie, luxe uitgave die zowel fotografie- als filmliefhebbers aan zou moeten spreken. Met 30 euro is het weliswaar geen koopje te noemen, maar duur is het evenmin voor een pas verschenen uitgave als deze.

dit artikel verscheen eerder op Nadelunch.com

 

With Great Power: The Stan Lee Story

With Great Power: The Stan Lee Story (2010).

Comiclegende Stan Lee, geboren in 1922 in New York, groeide op in armoede tijdens de depressiejaren. In 1939 trad hij als jongste bediende in dienst bij Timely Comics, waar hij op zijn achttiende (!) debuteerde als schrijver van een episode van de door Jack Kirby getekende Captain America-reeks. Het was het begin van een enerverende carrière die pas to

t ware bloei zou komen toen Lee vanaf 1960 voor Marvel Comics de eerste echte serieuze concurrenten van DC Comics’ Batman en Superman bedacht. The Fantastic Four, Spider-Man, X-Men, The Hulk, Iron Man - kunnen we ons een tijd heugen zónder deze mythische helden? De documentaire With Great Power neemt de kijker mee op een reis door Lee’s lange leven.

Leuke geeky documentaire met veel interessante achtergrondinfo en scènes bij Stan Lee thuis maar ook de ontwikkeling van comics als maatschappelijk fenomeen passeert de revue. Snel gemonteerd en de momenten dat comics zelf in beeld zijn hebben een soort geupgrade Ken Burns effect waarbij niet alleen gepand en gezoomd wordt maar waarbij de comics zelf ook 'tot leven komen', wat er vooral in het begin erg leuk uitziet. Nadeel hiervan is dat het het beeld soms vrij druk is en er soms te weinig rustmomenten zijn. De camera komt pas weer tot stilstand als er een gezicht in beeld is.

De Talking Heads gedeeltes van celebs die hun mening geven worden net binnen de perken gehouden, al interesseert het mij niet wat Kirsten Dunst van de psychologische ontwikkeling van comic book characters in de jaren '60 vind. What do you know about it? Gelukkig blijven dat soort momenten beperkt en hebben veel mensen wel leuke toevoegingen zonder zich op vlakken te begeven waar ze niet echt verstand van hebben. Nicholas Cage, de comic nerd van Hollywood bij uitstek, had wat dat betreft wat vaker in beeld mogen komen. Beetje jammer van het textje ''Nicholas Cage, actor: Ghost Rider'', maar goed... Hij heeft het aan zichzelf te danken.

Het is voornamelijk een uniek kijkje in het leven van Stan Lee, toen en nu, waarna de gedachte achterblijft wat een fantastisch mooie vent dit is. 7/10

Abraham Lincoln: Vampire Hunter

Abraham Lincoln: Vampire Hunter (2012) is een onzin film. Soms komen daar hele leuke films uit voort, maar dit is helaas een dom stuk bagger, wat faalt in de belangrijkste dingen die een entertainende actiefilm zou moeten doen. Een staak er door, zou ik zeggen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na als negenjarige te hebben gezien hoe zijn moeder door een vampier wordt vermoord, raakt Abraham Lincoln geobsedeerd door wraak. Wanneer een poging hiertoe als jongvolwasssene mislukt, gaat hij in de leer bij Henry, die hem bijbrengt hoe hij vampiers kan doden. President by day, hunter by night, zoals de poster lichtelijk op de zaken vooruitloopt.

Ik had van tevoren mijn 'historicusknop' uitgezet na het zien van de trailer, en dat was maar goed ook aangezien Abraham Lincoln: Vampire Hunter een flink gedeelte van de Amerikaanse geschiedenis herschrijft. Daarbij nemen ze het niet zo nauw met werkelijkheid en andere onhandige feiten en dat zie je ook in de rest van de film terug. Bijvoorbeeld in een 'Magic Lanternshow' (denk aan dia's) met scherpe foto's (in de film eind jaren 20 van de negentiende eeuw) terwijl de daguerrotypie nog niet eens uitgevonden is. Dat zal de meeste kijkers waarschijnlijk worst wezen maar de film maakt ernstigere fouten.

 

De karakters blijven leeg en worden nooit echt menselijk, het heeft me geen moment uitgemaakt wat er met hen gebeurde en wanneer er iets dramatisch voorvalt kijk je daar dus vrij onaangedaan naar. De 3D en het camerawerk helpen helaas niet bij het scheppen van een enigszins geloofwaardige wereld. Timur Bekmambetov (Night Watch, Wanted) heeft een nogal nadrukkelijke visuele stijl en in combinatie met 3D, green-screen en een sprookjesachtige belichting waan je je als kijker in een andere tijd en in een andere wereld. Het is dan ook jammer dat deze vrijwel nergens ècht aanvoelt, waarmee voorkomen wordt dat je als kijker echt in de wereld van de film beland. Dit is een bewuste keus, maar als ik tijdens een scène wordt afgeleid omdat de muur en de deurpost achter het karakter niet echt lijken, dan gaat er toch iets mis.

Wel moet worden gezegd dat het een dappere keus is om een onbekende acteur te casten als hoofdrolspeler in een film van 70.000.000 dollar. Benjamin Walker is niet slecht, maar ook nergens memorabel. Hetzelfde kan gezegd worden voor de rest van de cast. Acteurs als Alan Tudyk, Rufus Sewell en Anthony Mackie zijn leuk om naar te kijken maar kunnen weinig uitrichten met het banale materiaal wat ze hier krijgen aangereikt.

Wat verhaal betreft lijkt Abraham Lincoln: Vampire Hunter niet precies te weten wat voor film het is. Er lijkt een poging gedaan te zijn om onderwerpen als racisme, de strijd voor gelijkheid, de burgeroorlog en het Gettysburg Address dat Amerikaanse schoolkinderen zolang in hun hoofd hebben moeten stampen in het verhaal van deze actiefilm te verweven. Dit leidt bijvoorbeeld tot zotte voice-overs en cross-cutting van het Gettysburg Address met een slag tegen vampieren tussen north and south en het lijkt af en toe wel alsof de schrijvers niet meer goed wisten wat ze nou wel en niet moeten laten zien van die historie. Ik zat in ieder geval niet te wachten op een Roland Emmerich-achtige versie van Abraham Lincoln: Abolitionist, ik kwam om de Vampire Hunter te zien. Laat Spielberg de serieuze kanten behandelen in zijn aankomende Lincoln film, in deze film hoorde het niet thuis. Wellicht was het makkelijker geweest om een andere persoon dan Abe Lincoln te nemen als bijlzwaaiende held die vampieren aan mootjes hakt. Het heeft voor mij geen enkele meerwaarde dat het hier de zestiende president van de VS betreft. Het is trouwens erg verwonderlijk dat een Kazakh als Timur Bekmambetov meer In slow motion wapperende Amerikaanse vlaggen in beeld brengt dan The Patriot of Spiderman.

 

 Een misbaksel dat ik niemand die van films houd aanraad, maar die bij een jonger publiek of minder veeleisende actieliefhebbers misschien nog wel een plekje kan vinden. Gelukkig eindigt de film met het moment dat Abraham Lincoln naar het theather gaat. Wie de geschiedenis kent, weet dat we daardoor eigenlijk verzekerd zijn van het feit dat er geen sequel kan komen. Krijg ik toch nog een warm gevoel. 4/10